Stowarzyszenie „Dobry Dom” zorganizowało Pierwszy Etap „XXXV Przemyskiej Pieszej Pielgrzymki na Jasną Górę (Leżajsk – Sokołów Młp.) dla Osób z Niepełnosprawnością”
Dnia 05 lipca 2015 r. rozpoczęła się „XXXV Przemyska Piesza Pielgrzymka na Jasną Górę” pod hasłem: „Błogosławieni czystego serca”. Jak co roku Stowarzyszenie „Dobry Dom” dzięki pomocy i zaangażowaniu wolontariuszy oraz ludzi dobrej woli zorganizowało pierwszy etap pielgrzymki dla osób z niepełnosprawnością. W kościele farnym p.w. Świętej Trójcy w Leżajsku została odprawiona msza święta w intencji pątników oraz tych, którzy odpowiadali za bezpieczeństwo podczas trwania podróży. Poszczególne grupy pielgrzymkowe miały swoich świętych Patronów, których imiona stanowiły zarazem nazwę danej ekipy. Na pierwszy etap trasy z Leżajska do Sokołowa Młp. wyruszyła grupa p.w. bł. Marii Ledóchowskiej.
Od kilku lat w pielgrzymim trudzie, uczestniczą osoby niepełnosprawne z Zakładu Aktywności Zawodowej z Nowej Sarzyny oraz innych placówek, działających na rzecz osób z niepełnosprawnością na terenie powiatu leżajskiego. Wyjątkowa atmosfera, jaka panowała na pielgrzymce pozwoliła zapomnieć osobom niepełnosprawnym o troskach dnia codziennego, a jednocześnie sprzyjała ich integracji społecznej – o czym często wspomina Patryk Grab, który na wózku pokonał całą trasę zeszłorocznej pielgrzymki do Pani jasnogórskiej…
Piątego lipca 2014r. spod kościoła farnego p.w. „Św.Trójcy” w Leżajsku wyruszyłem z mamą wraz z pieszą pielgrzymką Leżajsk-Jasna Góra. Pierwszy etap pielgrzymki minął pod znakiem rozważań i przemyśleń na temat intencji w której szliśmy. Miała nam ona dodawać sił, odwagi i otuchy na czas drogi. Po prawie 24 km dotarliśmy do Sokołowa Małopolskiego. Największe wrażenie zrobiło na mnie zachowanie grupy, gdyż oni sami podchodzili i pytali, czy nam w czymś pomóc.
Trzeci dzień był dla mnie kryzysowy i przez chwile w mojej głowie pojawiły się chwile zwątpienia, ale po raz kolejny przekonałem się o sile i mocy Miłosierdzia Bożego, które nie pozwoliło mi się poddać i już kolejnego dnia po kryzysie nie było ani śladu. Z k byliśmy przecież coraz bliżej klasztoru na Jasnej Górze. Na jednym z etapów pewna grupa przeprowadziła piękne nabożeństwo drogi krzyżowej. Miało ono w sobie przesłanie na temat choroby i niepełnosprawności. Ta droga krzyżowa spowodowała u mnie chwile refleksji nad Sobą. Utwierdziło mnie to w przekonaniu, że nie warto się poddawać, bo przecież Pan Jezus nie stwarzał człowieka na darmo. W mojej głowie pojawiła się myśl o przyprowadzeniu przeze mnie takiej konferencji. Dzięki temu mogłem podzielić się swoimi doświadczeniami i tym, jak ja radzę sobie z chorobą i cierpieniem. Po zakończeniu konferencja cieszyła się ogromnym zainteresowaniem. Pielgrzymi podchodzili do mnie i gratulowali mi wytrwałości. Na jednym z końcowych etapów, kiedy padał deszcz, a droga była nie równa, przejechałem go w sanitarce.
Na zakończenie każdego dnia odbywała się nowenna, na której były czytane intencje pielgrzymów. Niektóre z nich były tak wzruszające, że ściskało człowieka za serce. W grupie Bł. Marii Ledóchowskiej była wspaniała skłaniająca do refleksji atmosfera. Księża codziennie przeprowadzali prelekcje na której przekonywali nas pielgrzymów o sile wiary, nadziei i miłości.
Największe wrażenie na mnie zrobiło spotkanie z anonimowymi alkoholikami oraz ludźmi którzy na chwilę odeszli od Boga.
U kresu wędrówki byliśmy już bardzo zmęczeni, jednakże świadomość pokonanych kilometrów dodawała nam sił. W dniu, w którym wchodziliśmy do klasztoru Ojców Paulinów na Jasną Górę wszystkie grupy połączyły się w jedną, a mnie harcerze z Leżajska wzięli na sam przód i jako pierwszy przekroczyłem ze łzami w oczach próg klasztoru.
Serdecznie dziękuję ludziom których spotkałem podczas pielgrzymowania na Jasną Górę. Dziękuję osobom które pomagały mi podczas trwania pielgrzymki.
